[tom 10]
Gatunek o niedostatecznie poznanym rozmieszczeniu, gdyż do niedawna przez wielu autorów uznawany za odmianę A. limbatus (Fabr.). Notowany dotychczas z Europy Środkowej, Francji, Włoch i Krymu. Przez Polskę przebiega północna granica jego zasięgu — znany jest u nas tylko z południowej części kraju, przy czym dawne wzmianki o występowaniu na Śląsku winny być potwierdzone nowymi materiałami. Omyłkowo wykazany z Niziny Mazowieckiej przez Sz. Tenenbauma (1931) pod nazwą A. limbatus a. turcicus Stierl. (= A. axillaris ab. turcicus Stierl.) na podstawie błędnie oznaczonego okazu A. limbatus limbatus (Fabr.). Z powodu braku okazów dowodowych z Roztocza w zbiorze Sz. Tenenbauma uważa się wzmianki o występowaniu omawianego gatunku na tym obszarze (Tenenbaum 1913, Strawiński 1950, 1954) za niewiarygodne. Chrząszcz zamieszkuje niższe położenia górskie, gdzie zasiedla głównie doliny rzeczne. Cykl rozwojowy trwa co najmniej dwa lata. Larwy żyją w wilgotnej glebie gliniastej i próchnicznej pokrywającej skały pod kamieniami lub wypełniającej przestrzenie między luźno ułożonymi głazami. Zimuje tylko larwa. Przepoczwarczenie następuje pod koniec maja i w czerwcu. Pierwsze dane o bionomii oraz o charakterystycznej budowie poczwarki podano w pracy o sprężykach Bieszczadów (Burakowski 1971). Postacie dojrzałe ukazują się w czerwcu i przeżywają do połowy sierpnia. Prowadzą one skryty sposób życia w ciągu dnia, wykazując aktywność w ciepłe, bezwietrzne wieczory — są poławiane wtedy, niekiedy licznie, na trawach, roślinach zielnych i krzewach.