[tom 10]
Gatunek rozprzestrzeniony od południowej części Europy północnej aż do Pirenejów, Włoch i Siedmiogrodu, docierający na wschód do Syberii Zachodniej. W Polsce prócz wyższych partii górskich występuje prawdopodobnie w całym kraju. Zasiedla tereny nizinne i podgórza oraz doliny górskie w strefie regla dolnego. Cykl rozwojowy trwa dwa lata, ale może być niekiedy dla części populacji przedłużony jeszcze o rok. E. capucinus Ahr. wyróżnia się bardzo wśród gatunków omawianej rodziny dwiema formami larwalnymi oraz rzadko występującą u chrząszczy właściwością zimowania poczwarek. Larwy żyją w miękkim, wilgotnym, biało lub żółto butwiejącym drewnie w uszkodzonych pniach żywych drzew, w ścianach dziupli, w kłodach i dziuplastych pieńkach niedawno ściętych drzew. Jako materiał żywicielski dla larw podawano drewno różnych drzew liściastych, jak wierzba, olcha, buk, topola, lipa i jawor. Poza tymi drzewami w Polsce stwierdzono żerowanie larw w grabie zwyczajnym — Carpinus betulus L., jesionie wyniosłym — Fraxinus excelsior L., klonie zwyczajnym — Acer platanoides L., brzozie brodawkowatej — Betula verrucosa Ehrh., a nawet raz w jodle pospolitej — Abies alba Mill. (Bukowa Góra koło Zwierzyńca) (B. Burakowski*). Poczwarki ukazują się w lipcu-sierpniu i zimują do wiosny, a młode chrząszcze ukazują się w maju-czerwcu. Są one na ogół bardzo rzadko poławiane, a łatwiej jest je uzyskać w hodowli z poczwarek lub starszych larw.