[tom 10]
Gatunek holarktyczny, rozpowszechniony w całej Europie aż do najdalszych lesistych krańców północnych, wykazywany ponadto z Kuby i Haiti. W Polsce chrząszcz rzadki, spotykany sporadycznie i nielicznie w różnych częściach kraju. Charakterystycznym miejscem rozwoju tego bogatka są drzewa nadpalone. Zasiedla głównie drzewa iglaste (sosny, świerki, jodły, jałowce), rzadziej liściaste (dęby, buki, brzozy). Postacie dojrzałe latają nieraz już podczas pożaru, osiadają niekiedy na pniach i pieńkach, gdy te są jeszcze ciepłe, kopulują na nich, a samice składają jaja na szyi korzeniowej w miejscach, gdzie nie dotarł ogień. Cykl rozwojowy jednoroczny. Larwy żerują pod korą i w bielu; na jesieni wgryzają się w drewno, gdzie blisko powierzchni budują komorę poczwarkową. Na wiosnę następuje przepoczwarczenie, postacie dojrzałe ukazują się w maju i są poławiane do września. Nie występują nigdy na kwiatach, lecz zwykle wygrzewają się na nadpalonych pniach i na zwęglonej korze, na których z powodu ciemnej barwy ciała są trudne do zauważenia.