[tom 11]
Gatunek rozprzestrzeniony w Europie od krajów śródziemnomorskich przez środkową część kontynentu aż do Wysp Brytyjskich i południowych prowincji Skandynawii, wykazywany również z Syberii, Kaukazu i Azji Mniejszej. W Polsce występuje od wybrzeży Bałtyku aż po Tatry. Cykl rozwojowy co najmniej dwuletni. Larwy żerują w suchym lub wysychającym, twardym, nie przegrzybionym drewnie drzew liściastych, głównie buków. Zasiedlają one miejsca obdarte z kory na pniach stojących i powalonych, suche gałęzie w koronach żywych drzew, stojący posusz, tylce i górne części złomów. Występują one również w wyrobionym drewnie, tarcicy, płytach, drewnie budulcowym oraz użytkowanym przez snycerzy. Larwy zimują dwukrotnie, przepoczwarczenie następuje zwykle w maju, a postacie dojrzałe ukazują się w zależności od położenia w czerwcu-lipcu. Samice borują macierzyste chodniki w miejscach pozbawionych kory, prostopadle do włókien drewna, wyrzucając przy tym na zewnątrz białą mączkę drzewną. Po wygryzieniu chodnika samica opuszcza go, następnie wchodząc do niego tyłem składa jaja. Suche drewno może być zasiedlone przez kilka generacji. Omawiany gatunek jako szkodnik drewna zajmuje drugie miejsce po Anobium (A.) punctatum (De Geer).