[tom 15]
Gatunek północnopalearktyczny, szeroko rozprzestrzeniony w północnej, wschodniej i środkowej części Europy, sięgający na wschód przez Syberię do wybrzeży Oceanu Spokojnego. Wszędzie jest poławiany rzadko i sporadycznie. W Europie dociera na południe do południowego Tyrolu, Czechosłowacji, Mołdawii i Rumunii, a na północy przekracza w Szwecji koło podbiegunowe. Ponadto z izolowanych pojedynczych stanowisk notowany z północnych Włoch oraz ze Szwajcarii. W Polsce chrząszcz ten należy do rzadkości i jest znany z pojedynczych stanowisk w czterech tylko krainach. Gatunek ekologicznie związany z krzewiastymi wierzbami, głównie wierzbą iwą — Salix caprea L. i wierzbą kruchą — S. fragilis L. Postacie dojrzałe pojawiają się około połowy czerwca i odbywają loty do sierpnia. Po opuszczeniu komór poczwarkowych są dojrzałe płciowo, nie występują na kwiatach, przelatują tylko na drzewa żywicielskie, na których kopulują. Samica składa jaja na gładką korę pni i gałęzi o średnicy 2-10 cm. Larwy żerują pod korą i w drewnie, drążą z dołu w górę równolegle do osi chodniki, zapełniając je trocinkami i wiórkami. W cienkich pędach larwa wgryza się do rdzenia, w grubych gałęziach chodniki przebiegają pod korą i w powierzchniowej warstwie drewna. Długość chodników osiąga 20-40 cm, a szerokość 4-8 mm. Po dwukrotnym zimowaniu, wiosną na końcu chodnika larwa wyrabia komorę poczwarkową. Stadium poczwarki trwa dwa-trzy tygodnie. Wylęgnięte imago po kilku dniach przez otwór 4-6 mm wydobywa się na powierzchnię.