[tom 15]
Gatunek rozmieszczony w Afryce Północnej, Europie Południowej i południowej stepowej strefie europejskiej części ZSRR, sięgający na północ po Węgry i ciepłe stanowiska w Czechosłowacji, a na wschód dochodzący do Azji Mniejszej, Syrii, Izraela, Zakaukazia i północnego Iranu. W Polsce z całą pewnością nie stwierdzony. Ogólnikowe wzmianki w ubiegłym wieku o występowaniu tego gatunku na Śląsku nie znalazły później potwierdzenia w wykazie chrząszczy śląskich (Gerhardt 1910). Zamieszkuje świetliste lasy liściaste, zagajniki i sady owocowe. Postacie dojrzałe spotykano od czerwca do sierpnia, głównie na drzewach lęgowych. Rozwój larwalny odbywa w gałęziach dębów — Quercus L., buka — Fagus L. oraz drzew owocowych, prawdopodobnie także i w innych gatunkach drzew liściastych. Larwy żerują pod korą i w drewnie.
[tom 22]
Gatunek obejmujący zasięgiem Afrykę Północną i Europę Południową, na wschód sięgający po Azję Mniejszą, Syrię, Izrael i Iran, a przez południowe lasostepy europejskiej części Rosji docierający do Zakaukazia; w Europie na północ nielicznymi stanowiskami sięga po Węgry, Austrię, Słowację oraz Wołyń i Podole na Ukrainie. W Polsce 160 lat temu był ogólnikowo błędnie podany ze Śląska. Na podstawie zapisków w rękopisie K. Perthéesa, żyjącego w latach 1739-1816, wybitnego geografa królewskiego Stanisława Augusta, jednocześnie pierwszego entomologa polskiego — J. Pawłowski (1991, 1995) podał Purpuricenus budensis (Götz) z Lanckorony. Autor tej wzmianki podaje, że Perthées odnotował to przed 1770 r. gdy w rzeczywistości chrząszcz ten opisany został dopiero w 1783 roku.