[tom 15]
Gatunek palearktyczny, szeroko rozprzestrzeniony od pobrzeży Atlantyku aż do Oceanu Spokojnego — niemal w całej Europie prócz północnych prowincji Fennoskandii, a w Azji od południowej granicy tundry aż do północnych części Mongolii i Chin, Korei, Sachalinu i Japonii. W środkowej części Europy zasiedla tereny nizinne i podgórza oraz szerokie doliny górskie. W Polsce występuje od Bałtyku aż po Tatry prócz wyższych partii górskich. W ubiegłym wieku szeroko rozpowszechniony i pospolity, obecnie w związku z zanikiem lasów łęgowych i regulacją rzek, sporadycznie i coraz rzadziej, przeważnie pojedynczo, znajdowany. Bionomia jego jest dość dobrze poznana. Wśród serii prac poświęconych szkodnikom drewna drzew szybko przyrastających W. Strojny (1957) podał także morfologię niższych postaci rozwojowych oraz biologię tego gatunku o polskiej nazwie zgrzypik twardziel. Jako drzewa żywicielskie larw wykazywano w piśmiennictwie głównie wierzby — Salix L., a mianowicie: wierzbę iwę — S. caprea L., w. szarą (łoza) — S. cinerea L., w. białą — S. alba L. i w. wawrzynkową — S. daphnoides Vill., poza tym podawano je jako rzadko żerujące w topolach — Populus L., olszach — Alnus Mill. i brzozach — Betula L. Postacie dojrzałe pojawiają się wiosną, występują od kwietnia do lipca; osobniki spotykane pojedynczo w sierpniu i wrześniu mogą należeć już do nowego pokolenia, gdyż według niektórych autorów imagines lęgną się późnym latem, opuszczają komory poczwarkowe i po żerowaniu na korze i liściach młodych pędów, zagrzebują się w ściółkę, w której zimują. Chrząszcze przebywają głównie na dolnych częściach pni wśród odrośli lub obok na ziemi. Przed złożeniem jaja samica nadgryza na korze na przyziemnych częściach pni rosnących drzew szparę, przez którą na łyku składa jedno jajo. Młode larwy początkowo żerują w łyku, następnie między łykiem a drewnem. Po przezimowaniu wdrążają się głębiej w drewno. Po drugim przezimowaniu larwa wyrabia komorę poczwarkową. Chrząszcz ten jest zaliczany do szkodników na plantacjach wierzb koszykarskich.