[tom 20]
Gatunek występujący w południowej i środkowej części Europy, docierający na północy do Wysp Brytyjskich, Danii, południowych prowincji Fennoskandii i Karelii; notowany nadto z Algierii. W Polsce pospolity, występujący od Bałtyku aż po Tatry. Żyje na różnych wierzbach, jak wierzba biała — Salix alba L., wierzba iwa — S. caprea L., wierzba purpurowa — S. purpurea L., wierzba szara — S. cinerea L., wierzba trópręcikowa — S. triandra L. i wierzba wiciowa — S. viminalis L. Rozwój tego gatunku był badany wielokrotnie i poznany jest dość dobrze. Postacie dojrzałe po diapauzie letniej opuszczają w połowie września kryjówki w glebie i wędrują na drzewa, gdzie przeprowadzają żer uzupełniający na liściach i pączkach kwiatowych, kopulują, a samice w październiku rozpoczynają składanie jaj do pączków kwiatowych męskich i żeńskich. Jaja przezimowują w pączkach. Larwy wylęgają się w marcu; żerują początkowo w strefie kwiatostanu, następnie w części osiowej pąka. W końcu kwietnia larwy opuszczają pączki kwiatowe albo spadają razem z nimi na glebę, gdzie na głębokości 3-5 cm budują komorę poczwarkową, w której spoczywają około dwu tygodni. Całkowity rozwój larwalny trwa 5-6 tygodni, a stadium poczwarki 10-14 dni. Od drugiej połowy maja nowe pokolenie opuszcza glebę i przenosi się na rośliny żywicielskie, gdzie odżywia się liśćmi, młodymi pędami i pączkami. Od połowy lipca chrząszcze opuszczają drzewa i poszukują kryjówek w strefie przyziemnej dla odbycia diapauzy letniej.