[tom 15]
Gatunek rozprzestrzeniony od Francji do Ukrainy, Kaukazu i Zakaukazia, sięgający na południe po Alpy Południowe, Macedonię i Bułgarię. Wszędzie bardzo rzadko i sporadycznie poławiany. W Polsce znany z nielicznych rozproszonych stanowisk w różnych częściach kraju, przy czym większość danych o jego rozmieszczeniu oparta jest na znaleziskach w ubiegłym stuleciu, dlatego też wymagają one potwierdzenia nowymi materiałami. Wykazywany omyłkowo w zeszłym wieku ze Śląska Dolnego i Sudetów Wschodnich, prawdopodobnie na skutek błędnego oznaczenia, później już nie zaliczony do chrząszczy śląskich (Gerhardt 1910). Niższe postacie rozwojowe tego gatunku nie są znane, a bionomia jest stosunkowo słabo zbadana, ale prawdopodobnie sposób życia jest podobny do sposobu życia N. major L. Postacie dojrzałe spotykano od maja do lipca na obumierających i uszkodzonych drzewach, na powalonych pniach i leżących gałęziach na ziemi, na pieńkach oraz na kwiatostanach roślin baldaszkowatych (Umbelliferae). Piśmiennictwo podaje, że larwy odbywają rozwój w ciągu 3-4 lat w martwym drewnie wiązów — Ulmus L., rzadziej dębów — Quercus L., grabu — Carpinus L. i buka — Fagus L.