[tom 15]
Gatunek znany z południowej, środkowej i wschodniej części Europy, Wysp Brytyjskich, południowych prowincji Fennoskandii oraz Syberii, gdzie dociera do Bajkału. W środkowej Europie występuje głównie na przedgórzach i w górach, w Alpach łowiono go na wysokościach do około 2200 m n.p.m. W Polsce jest chrząszczem rzadko i sporadycznie spotykanym. Prócz wysokich gór występuje prawdopodobnie w całym kraju, aczkolwiek nie jest jeszcze notowany z niektórych krain. Zasiedla lasy liściaste i mieszane oraz ogrody. Postacie dojrzałe ukazują się w maju i są spotykane do sierpnia, największe nasilenie pojawu przypada na czerwiec i lipiec. Chrząszcze dla uzyskania dojrzałości płciowej pobierają w dni słoneczne pokarm uzupełniający z pyłków kwiatów roślin należących do rodzin baldaszkowatych (Umbelliferae), różowatych (Rosaceae) i złożonych (Compositae). Samica składa jaja w korzenie pod powierzchnią ziemi, w szyje korzeniowe grubopiennych, osłabionych lub uszkodzonych pożarem drzew, w pieńki oraz leżące na ziemi kłody i grube gałęzie, Jako materiał żywicielski larw piśmiennictwo podaje zmurszałe drewno dębów, buków, olch, topól, brzóz, wiązów, wierzb, jesionów i drzew owocowych. Cykl rozwojowy trwa około trzech lat. Larwy drążą chodniki początkowo pod korą, później naruszają również drewno. Żerujące larwy spotykano w korzeniach o średnicy 0,5-6,5 cm. Komorę poczwarkową budują bądź w zmurszałym drewnie korzeni, bądź obok w glebie na głębokości 5-10 cm pod powierzchnią ziemi.