[tom 15]
Gatunek występujący w północnej i środkowej części Europy, spotykany także sporadycznie w południowo-wschodniej Europie, sięgający na wschód przez Syberię po wybrzeża Oceanu Spokojnego i Sachalin. W środkowej Europie zasiedla tereny nizinne i pagórkowate, w Fennoskandii sięga do dalekiej północy. W ubiegłym stuleciu był częściej spotykany niż obecnie, a w niektórych okolicach zupełnie wyginął wskutek skrzętnego usuwania uszkodzonych lub chorych drzew, które są siedliskami dla larw tego gatunku. W Polsce występuje prawdopodobnie na całym obszarze, ale jest wszędzie rzadko i sporadycznie, przeważnie pojedynczo znajdowany. Cykl rozwojowy trzyletni, ale ulega przedłużeniu przy bardzo suchym materiale lęgowym. Larwy żerują w martwym drewnie w miejscach pozbawionych kory na nasłonecznionych pniach, w grubych gałęziach i tylcach uszkodzonych żywych lub obumierających drzew oraz stojących złomów. Jako drzewa żywicielskie podawano w piśmiennictwie: brzozy — Betula L., olsze — Alnus Mill., buk — Fagus L., grab — Carpinus L., klony — Acer L., jesiony — Fraxinus L., czeremchy — Padus Mill., lipy — Tilia L., wierzbę iwę — Salix caprea L., topolę osikę — Populus tremula L., i wiśnię pospolitą — Cerasus vulgaris Mill. Larwa drąży głęboko podłużne chodniki dochodzące do 50 cm. Postacie dojrzałe ukazują się w czerwcu i przeżywają do lipca.