[tom 15]
Gatunek szeroko rozmieszczony w północnej, środkowej i południowo-wschodniej części Europy, docierający na wschód przez Syberię do północnej Mongolii, Mandżurii, Sachalinu, Korei i Japonii, notowany też z Nowej Funlandii, wschodnich obszarów Ameryki Północnej. W środkowej Europie zasiedla lasy iglaste na niżu i w górach aż do strefy subalpejskiej. W Polsce występuje od Bałtyku aż po Tatry i jest najpospolitszym gatunkiem omawianego rodzaju. Zasiedla drzewostany mieszane i iglaste. Cykl rozwojowy co najmniej dwuletni, przedłuża się o rok lub dwa w przypadku żerowania larwy w nadmiernie wyschniętym materiale. Postacie dojrzałe ukazują się w maju i występują do lipca, a największe nasilenie pojawu przypada w czerwcu. Gatunek polifagiczny. Jako drzewa żywicielskie w piśmiennictwie podawano głównie świerki — Picea Dietr., rzadziej jodły — Abies Mill., modrzewie — Larix Mill., sosny — Pinus L., dęby — Quercus L., olchy — Alnus Mill., wierzby — Salix L., wiązy — Ulmus L. i in. Larwa drąży początkowo pod korą pni i grubych gałęzi odciskające się w bielu podłużne i poprzeczne kręte, krzyżujące się miejscami placykowate chodniki, zapełniając je miałkimi trocinkami. Starsze larwy, po jednym lub drugim przezimowaniu, wdrążają się w drewno. Przepoczwarczenie następuje w maju-czerwcu.