[tom 15]
Gatunek rozprzestrzeniony w południowo-wschodniej Europie oraz w południowo-wschodniej części środkowej Europy. Według N. N. Plavilščikova (1958) gatunek ten wykazuje zróżnicowanie na dwa podgatunki. Podgatunek nominotypowy jest rozmieszczony w przykarpackiej części Ukrainy, w Czechosłowacji, Austrii i na Węgrzech, natomiast podgatunek D. fulvum canaliculatum Fisch. zasiedla Bułgarię, Mołdawię, Ukrainę (z wyjątkiem przykarpackiej części) oraz południowo-wschodnią Polskę. U nas bardzo rzadko i sporadycznie spotykany, pewne jego stanowiska leżą na Wyżynie Lubelskiej i Roztoczu. Dawne dane o występowaniu w okolicach Raciborza i Cieszyna winny być potwierdzone nowymi materiałami, tym bardziej, że tereny te może zamieszkiwać forma nominotypowa, która mogła wkroczyć z Czechosłowacji przez Bramę Morawską. Zasiedla tereny stepowe i ciepłe otwarte stanowiska ze skąpą roślinnością trawiastą — pastwiska, ugory, miedze, nasłonecznione skarpy i pobocza dróg. Bionomia tego gatunku jest słabo poznana — brak jest wiadomości dotyczących rozwoju i morfologii niższych stadiów rozwojowych. Jak wszystkie gatunki rodzaju Dorcadion Dalm., również D. fulvum (Scop.) nie może fruwać, gdyż ma silnie zredukowane skrzydła, toteż chrząszcze trzymają się przypowierzchniowej strefy runa. Ukazują się wczesną wiosną i można spotkać wędrujące osobniki jeszcze w czerwcu. Aczkolwiek brak dokładnych danych dotyczących rozwoju larwalnego, można przypuszczać, że jak u wszystkich gatunków omawianego rodzaju, larwy żerują w glebie, odżywiając się tkankami korzeni roślin trawiastych. Przepoczwarczenie następuje również w glebie.