[tom 20]
Gatunek rozsiedlony w Europie od Wysp Brytyjskich i południowych części Fennoskandii aż po kraje śródziemnomorskie; wykazywany także z zachodniej części Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej. W Polsce, chociaż nie jest jeszcze znany z niektórych krain, występuje prawdopodobnie w całym kraju z wyjątkiem wyższych położeń górskich. Występuje zarówno w ciepłych, jak i chłodnych środowiskach. Postacie dojrzałe spotykano na roślinach od końca marca do września. Jako rośliny żywicielskie były podawane w piśmiennictwie: koniczyna łąkowa — Trifolium pratense L., koniczyna polna — T. arvense L., koniczyna pagórkowa — T. montanum L., koniczyna dwukłosowa — T. alpestre L., koniczyna pogięta — T. medium L., koniczyna kreskowana — T. striatum L. i koniczyna złocistożółta — T. strepens Cr. Larwy odbywają rozwój i przepoczwarczają się w główkach kwiatowych, powodując powstawanie wyrośli.