[tom 20]
Gatunek rozprzestrzeniony od Półwyspu Iberyjskiego po Ukrainę (nie znany z Europy Północnej); notowany ponadto z Azji Zachodniej, Maroka i Algierii. W Polsce słonik ten należy do rzadkości faunistycznych — pewne jego stanowiska znane są z Wielkopolski, natomiast inne wzmianki z ubiegłego wieku wymagają potwierdzenia nowymi materiałami, a informacja o znalezieniu go w Tatrach polega z pewnością na mylnym etykietowamiu, gdyż na tym obszarze brak rośliny żywicielskiej. Żyje u nas na dębie szypułkowym — Quercus robur L., dębie bezszypułkowym — Q. sessilis Ehrh. i dębie omszonym — Q. pubescens Willd., a w ciepłych regionach i na innych gatunkach dębów oraz na kasztanie jadalnym — Castanea sativa Mill. Postacie dojrzałe w lipcu-sierpniu opuszczają glebę i nadlatują na drzewa żywicielskie, na których odżywiają się liśćmi i młodymi żołędziami. Samice w sierpniu składają jaja do niedojrzałych, jeszcze zielonych żołędzi; po około dwu tygodniach wylęgają się larwy, które żerują około sześć tygodni, następnie w październiku-listopadzie wygryzają otwór w ścianie owocu i wypadają na glebę, w którą wdrążają się, niekiedy nawet do głębokości 60 cm. Larwy zimują i przepoczwarczają się w czerwcu-lipcu następnego roku, ale część larw przeleguje nadal w glebie rok lub dwa lata. Stadium poczwarki trwa około czterech tygodni.