[tom 15]
Gatunek szeroko rozprzestrzeniony od Fennoskandii i wschodniej części Europy przez Syberię aż do Amuru i Ussuri, notowany ponadto z Howerli (Czarnohory) w Karpatach Wschodnich. W Polsce kózka ta należy do wielkich rzadkości — wykazano ją dotychczas tylko z Puszczy Białowieskiej. Jest to relikt lasów pierwotnych, zasiedlający drzewostany iglaste. Postacie dojrzałe pojawiają się od maja i występują aż do sierpnia. Chrząszcze odżywiają się pyłkiem i płatkami kwiatów roślin baldaszkowatych (Umbelliferae) i krzewów. Cykl rozwojowy dwuletni. Samica składa jaja w szczeliny kory cienkich pni (do 8 cm średnicy) usychających i świeżo ściętych lub wywróconych drzew iglastych oraz w korę cienkich gałązek i ich tylców. Młodsze larwy początkowo wgryzają się w korę, następnie drążą podłużne chodniki pod korą, słabo naruszając drewno. Starsze larwy, po pierwszym lub drugim przezimowaniu, wygryzają w lipcu-sierpniu otwór w korze i przez niego wypadają do gleby, gdzie robią owalną komorę poczwarkową. Przepoczwarczenie następuje w sierpniu, a wylęgnięte imagines zimują w komorze. Wydobywają się z gleby na wiosnę następnego roku.