[tom 10]
Gatunek rozsiedlony w Europie środkowej i północnej (do około 64° szer. geogr.), notowany ponadto z górskich terenów wschodniej Pranej i, północnych Włoch i Jugosławii, Banatu w Rumunii oraz z Kaukazu. W Polsce jest szeroko rozprzestrzeniony, częstszy w górach niż na terenach nizinnych, gdzie występuje lokalnie i jest zwykle poławiany dość rzadko i w niewielkiej liczbie osobników. Występowanie omawianego gatunku na Roztoczu nie budzi wątpliwości, gdyż wbrew błędnej wzmiance K. Strawińskiego (1954) w zbiorze Sz. Tenenbauma znajduje się okaz dowodowy (B. Burakowski*). Chrząszcz odbywa kilkuletni rozwój w silnie zbutwiałym drewnie, przede wszystkim drewnie drzew iglastych — świerków, jodeł i sosen, rzadziej dębów, buków, klonów i jaworów. Larwy żerują w miękkich warstwach wilgotnego próchna o barwie czerwonobrunatnej. Tego rodzaju próchno występuje zwykle w większych rozmiarami pniakach, złomach, kłodach, wykrotach i powalonych pniach, znajdujących się przez co najmniej 10 lat na silnie zacienionych i wilgotnych stanowiskach i pokrytych często grubym kożuchem mchów. Młodsze larwy są znajdowane przeważnie w niższych partiach próchna, starsze larwy w miarę wzrostu przemieszczają się wyżej, drążąc własne chodniki. W lipcu-sierpniu budują komory poczwarkowe w powierzchniowych częściach próchna. Wylęgnięte postacie dojrzałe zimują zasadniczo w komorze poczwarkowej, niekiedy jednak opuszczają ją w jesieni i kryją się w różnych leśnych zakamarkach w niewielkiej odległości od ziemi, przeważnie pad odstającą korą.