[tom 10]
Gatunek rozprzestrzeniony głównie w środkowej części Europy, docierający na północ do Wysp Brytyjskich, południowych części Szwecji i Finlandii, a na południe do Pirenejów, środkowych Włoch, Bośni i Siedmiogrodu. W Polsce notowany tylko z trzech krain południowych. Rozwija się przeważnie w pozbawionych częściowo kory pieńkach świerkowych, których warstwa zewnętrzna jest miękka, wilgotna i brunatno butwiejąca, a warstwa wewnętrzna jeszcze twarda i sucha — larwy żerują zwykle w zmurszałym drewnie blisko warstwy wewnętrznej. Notowano je także z drewna buka, dębu i wierzby. Przepoczwarczenie następuje w maju, a postacie dojrzałe ukazują się w czerwcu i dożywają do połowy lipca.