[tom 15]
Gatunek zamieszkujący południową i środkową część Europy oraz strefę rozmieszczenia dębu w Afryce Północnej, Azji Mniejszej, na Kaukazie i w Syrii, sięgający na wschód po Ural Południowy. W Polsce, chociaż dość rzadko i sporadycznie spotykany, występuje prawdopodobnie na całym obszarze z wyjątkiem wyższych partii górskich. Zasiedla tereny nizinne i górzyste, w Alpach dociera do około 1900 m n.p.m. Rozwój larwalny odbywa w szczytowych, usychających lub obumierających, cienkich gałęziach i pędach wierzb — Salix L., topoli — Populus L., dębów — Quercus L., buka — Fagus L., olsz — Alnus Mill., kasztana — Castanea Mill., brzóz — Betula L., orzecha — Juglans L., wiązów — Ulmus L., i głogów — Crataegus L. Larwa żeruje początkowo pod korą, następnie wzdłuż pędu wygryza podłużny chodnik. Po dwukrotnym przezimowaniu, zwykle w maju, larwa wyrabia w końcu chodnika owalną komorę poczwarkową. Postacie dojrzałe pojawiają się w czerwcu-lipcu i występują na cienkich pędach drzew żywicielskich, na których karmią się tkankami kory. W ciągu dnia zwykle przebywają nieruchomo na pędach i gałęziach, a stają się ruchliwe o zmroku i odbywają wtedy loty. W nocy niekiedy przylatują do źródeł światła sztucznego. Spotykano je również na płotach plecionych ze świeżych gałęzi wierzb i topól.