[tom 13]
Gatunek znany głównie z południowej i zachodniej części Europy oraz z nielicznych stanowisk w Europie środkowej, na wschód docierający do Turcji i Kaukazu, a na północ do Wysp Brytyjskich i południowej Szwecji, przy czym w miarę posuwania się z zachodu na wschód i z południa na północ w obrębie tego areału jest coraz rzadziej spotykany. Notowany nadto, jako zawleczony z ziemią otaczającą korzenie roślin, z Afryki Północnej, Madery, Wyspy Świętej Heleny, Kraju Przylądkowego w Afryce Południowej, Chile, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej oraz Nowej Zelandii. W Polsce należy do wielkich rzadkości jest znany tylko z trzech miejscowości w dwóch południowych krainach, przy czym dane o jego występowaniu opierają się na znaleziskach sprzed przeszło stu lat lub z początku bieżącego wieku. Chrząszcz ten charakteryzuje się brakiem oczu. Nie odkryto dotychczas osobników samczych, dlatego przypuszcza się, że rozmnaża się dzieworodnie. Jest spotykany na ogół bardzo rzadko z powodu skrytego sposobu życia. Bytuje najczęściej w glebie bogatej w składniki organiczne, występując w warstwach do głębokości około 20 cm. Znajdowano go w ogrodach pod kamieniami, doniczkami, zmurszałymi deskami, pleśniejącą słomą, wśród korzeni i w pryzmach kompostowych, w piwnicach wśród gnijących szczątków roślinnych i na zmurszałym drewnie oraz w lasach pod przegrzybiałą korą poniżej poziomu ziemi, pod opadłym listowiem, w murszejącym drewnie oraz na hubach pokrytych pleśnią.