[tom 15]
Gatunek europejski, zamieszkujący środkową część kontynentu, docierający na zachód do Francji, a na południe do północnych Włoch, Jugosławii, Rumunii i Bułgarii. Zaliczany do reliktów lasów pierwotnych, wszędzie rzadko i sporadycznie spotykany. W Polsce chrząszcz ten należy do wielkich rzadkości faunistycznych. Notowano go ogólnikowo tylko raz jeden przeszło 60 lat temu z dwu krain, a dopiero niedawno został odkryty w Rogalinie pod Poznaniem (J. M. Gutowski 1986). Jest to najbardziej na północ wysunięte stanowisko w całym jego zasięgu. Jest ekologicznie związany ze starymi dębami opanowanymi przez kozioroga dębosza — Cerambyx cerdo L. Pojaw postaci dojrzałych rozpoczyna się około połowy czerwca i trwa do końca sierpnia. Prowadzą one skryty tryb życia — w ciągu dnia są ukryte w szczelinach drzewa i w opuszczonych chodnikach kozioroga dobosza, wychodzą z ukrycia około godziny 21, odbywają loty i kopulują. Samica składa jaja w szparach kory na gałęziach starych dębów, rzadziej na pniach o cienkiej korze. Larwy żerują pod korą i w bielu. Oprócz dębu szypułkowego — Ouercus robur L. jako drzewa żywicielskie larw podawano buka — Fagus L. i lipy — Tilia L. Przepoczwarczenie odbywa się w lipcu. Całkowity rozwój trwa dwa lub trzy lata.